De voetbalvereniging D.W.P. werd opgericht op 19 juni 1947 in de kantine van het voormalige Rijkswerkkamp "De Wite Peal" aan de Kampweg te Rotsterhaule.

Kampbeheerder Albert Doorn (1905-1951) nam na de oorlog het initiatief om weer een echte vereniging op te richten. Zo'n 20 jaar daarvoor was er ook al een voetbalvereniging "D.W.P.", die verdween maar er was toch iets blijven hangen. Na de bevrijding gingen de schooljongens voetballen op een stuk grond bij het kamp. Al spoedig bemoeiden enkele ouderen zich ermee en ontstond het idee om weer een echte voetbalclub op te richtten. In de kantine van het kamp werd besloten om de vereniging wederom de naam D.W.P. mee te geven.

De naamgeving is onlosmakelijk verbonden met de plaats waar de voetbalclub werd opgericht. De "Wite Peal" was vanouds een witte grenspaal die bij het aansnijden van het veen in de grond geslagen werd, maar het gaf tevens de grens aan tussen de voormalige gemeenten Haskerland en Doniawerstal. In 1939 ontstond op deze plaats in Rotsterhaule het kamp "De Wite Peal".

Dat kamp was voor werklozen die aan de drooglegging van het Rohelster Wide moesten werken. Nog weer later werd het kamp voor diverse doeleinden gebruikt, o.a. voor de huisvesting van een aantal voormalige KNIL-militairen. In de volksmond sprak men meestal over het Ambonezenkamp, de bewoners raakten snel ingeburgerd enkelen werden ook lid van de voetbalvereniging D.W.P.

Tussen 1954 en 1960 vertrokken de gezinnen en verspreiden zich over geheel Nederland. Jaren later bleef het kamp voor velen een duidelijk herkenningspunt op de hoek van de Wolvedyk en de Kampweg.

Het eerste bestuur bestond uit: voorzitter Albert Doorn (1905-1951), secretaris Harmen ten Hoeve (1909-1987), penningmeester Jan van der Molen (1921-1997), commissarissen Jan Anne de Jong en Jan Egbert Visser. De oprichting in 1947 gaf werk aan de winkel, met man en macht werd er gegraven totdat uit een oneffen stukje grond achter het kamp iets te voorschijn kwam wat op een voetbalveld leek. In het verslag van de oprichtingsvergadering wordt genotuleerd dat het geen groot terrein was maar ook niet duur want het werd belangeloos afgestaan door de Grond Mij. "De Drie Provinciën". Spoedig daarna werd van de heer Germ Sloothaak een stuk grond gehuurd gelegen aan de Straatweg (Kampweg) wat de vereniging gebruikte als voetbalveld (daar waar nu de Kadijk is gelegen).

D.W.P. groeide voorspoedig en men wilde de competitie ingaan, dit werd in eerste instantie door de bond geweigerd omdat de vereniging over te weinig leden beschikte. Men kwam terecht in een onderlinge competitie met o.a. Langweer, Renado, Rodo (Scharsterbrug) en Stobbegat.

De eerste schreden in competitieverband waren niet wankel men werd ongeslagen kampioen om daarna toegelaten te worden tot de FVB om in drie jaar tijd van de 3e klas FVB door te stomen naar de 4e klas KNVB. Tevens werd D.W.P. in het seizoen 1950/1951 algemeen kampioen van Friesland na winst op Harkemase Boys. De toestand van de velden liet nog wel te wensen over, bij regenval was het terrein totaal onbespeelbaar en werd er nog al eens uitgeweken naar het hoger gelegen stuk land van de heer Wietsma te Ouwsterhaule (tegen het bospad).

Met man en macht werden dan de goalpalen en andere attributen verplaatst om de wedstrijden toch maar te laten doorgaan. In september 1951 verhuisde D.W.P. wel van Rotsterhaule naar Sintjohannesga. Dorpsbelang kocht van de familie Grevelink 1.45 ha grond, dit land was in gebruik bij de heer R. Oenema.

De keuring van het veld had nog wat voeten in de aarde, in eerste instantie werd het oude D.W.P-terrein afgekeurd. Maar ook het dorpssportterrein werd niet goedgekeurd aangezien het te smal was en er teveel gaten in het speelveld zaten.

Na een tweede keuring werd toestemming gegeven en kon de overgang naar de landelijke voetbalbond in veiligheid worden gebracht. De gemeente Haskerland had ook belangstelling voor 20 are van het terrein en bouwde daar voor het voetbalterrein in 1969 een gymlokaal.

Door interne moeilijkheden en daarmee gepaard gaande financiële zorgen gingen de prestaties achteruit en aan het einde van 1951/1952 volgde degradatie. Zonder slag of stoot had D.W.P. zich echter niet gewonnen gegeven, pas na 113 minuten zenuwslopend voetbal in een beslissingswedstrijd tegen Q.V.C. (4-3)

Reeds het volgend seizoen ging in de 1e klas F.V.B. wederom de vlag in top, voor de 2e maal werd het algemeen kampioenschap van Friesland behaald (Blauw Wit 2) en kon men de 4e klas weer binnentreden.

In het seizoen 1953/1954 schoot men slechts één punt tekort voor de nieuw ingestelde 3e klas Noord. Seizoen 1955/1956 was succesvoller, de titel werd behaald in de 4e klas en er volgde een zeer spannende promotiecompetitie waar de oud-leden van D.W.P. tot op heden nog over praten.

De kampioenen van de drie noordelijke provincies speelden een promotiecompetitie 4e klasse KNVB en eindigden als volgt:
D.W.P. 4 1 2 1 4 9-9
Oranje Nassau 4 1 2 1 4 6-6
Drenthina 4 1 2 1 4 5-5

Daarna speelden deze 3 clubs een nieuwe halve competitie met als eindstand:
Drenthina 2 1 1 0 3 3-1
D.W.P. 2 1 1 0 3 2-1
Oranje Nassau 2 0 0 0 0 0-3

De KNVB berichtte beide verenigingen dat er zal worden geloot wie promoveert, dit werd later omgedraaid en besloten werd om Drenthina en D.W.P. een beslissingswedstrijd te laten spelen. Volgens de heer Geudeker, destijds hoofdredacteur van Sport en Sportwereld, was dit een unicum in de Nederlandse voetbalwereld, dat men na een normale promotiecompetitie en een daarop volgende extra beslissingscompetitie niet tot een resultaat komt. Dit was slechts 1 keer eerder gebeurd, 40 jaar geleden tussen V.C.S. en Unitas, D.W.P. brak dus hiermee een record. Op zaterdag 7 juli 1956 werd D.W.P. in Hoogeveen, op het terrein van H.Z.V.V. met 4-1 door Drenthina kansloos verslagen en dat betekende voor de Drentse ploeg dus promotie. In het seizoen 1960/1961 volgde de gevreesde degradatie naar de F.V.B.

Tot het seizoen 1965/1966 bleef D.W.P. in de afdeling spelen, maar toen kon weer een kampioensfeest worden gevierd en mocht men het wederom in de K.N.V.B. proberen.

Twee seizoenen lang wist men met succes een plaats in de 4e klas te handhaven, daarna volgde wederom degradatie. Jarenlang probeerde het vlaggenschip van de vereniging om wederom een plaatsje in de K.N.V.B. te bemachtigen, enkele keren werd ternauwernood het kampioenschap verspeeld.

Het voordeel wanneer men speelde in de F.V.B. was, dat de standaardelftallen konden meedoen aan de Freonskipsbeker. Tegen het eind van de jaren zestig kreeg een bestuurslid van de voetbalvereniging O.N.T. uit Opeinde het idee dat het tijd werd voor bekervoetbal voor standaardelftallen, uitkomende in de afdeling Friesland van de K.N.V.B.

Voor de jeugdelftallen was er al jaren bekervoetbal voor de senioren alleen competitie maar geen bekervoetbal. O.N.T. organiseerde in 1969 en 1970 de te spelen wedstrijden, er was voldoende animo van de zijde van de Friese clubs zodat de F.V.B. de organisatie in 1971 overnam. D.W.P. was in de Freonskipsbeker zeer succesvol, we kunnen wel stellen dat in de 26 gespeelde finales D.W.P. maar liefst zes keer van de partij was.

Slechts twee keer werd de beker gewonnen, onderstaand de gespeelde wedstrijden.
1. 1972 Hardegarijp Hardegarijp - D.W.P. 2 - 3 *
2. 1973 Sintjohannesga D.W.P. - Hardegarijp 2 - 3
3. 1977 Hallum Trynwaldster Boys - D.W.P. 2 - 1
4. 1982 Koudum Drogeham - D.W.P. 3 - 1
5. 1986 Garijp D.W.P. - Leeuwarden 1 - 0 *
6. 1987 Sintjohannesga Sparta - D.W.P. 5 - 1

In 1972 werd, onder de naar AZ '67 vertrekkende trainer Henk Zoetendal, Hardegarijp met 2-3 verslagen. Ook begon Henk Prinsen zijn trainersloopbaan bij D.W.P.

De vereniging had zeker aantrekkingskracht op oud-Heerenveen-spelers want ook Gerrit Weide is vele jaren actief geweest voor onze vereniging, de eerste jaren zelfs nog als speler/trainer. Trainer Bonne de Vries zorgde er mede voor dat de mannen van D.W.P. in 1986 wederom de beker behaalden, dit na een 1-0 overwinning op sc Leeuwarden.

Het volgende seizoen speelde D.W.P. de zesde finale-wedstrijd om de Freonskipbeker en werd kansloos met 5-0 door Sparta '59 (Deinum) onder de voet gelopen.

Naast het 25 jarig jubileum in 1972 won D.W.P. dat jaar ook voor het eerst de Freonskipbeker. Op de receptie bij café van Es kon voorzitter Piet van der Veen (1937-1987) een groot aantal genodigden welkom heten, aanwezig waren o.a. burgemeester Houben en gemeentesecretaris Y. Heida, bondsafgevaardiging en vertegenwoordigers van diverse sportverenigingen in de omgeving. Hoogtepunt was dat Uilke Gongrijp (1920-1991) deze avond de zilveren K.N.V.B.-speld kreeg uitgereikt. Opmerkelijk feit was dat er van de scheidsrechtersvereniging nogal veel "onterecht" commentaar kwam over de toestand van de velden en de kleedaccomodatie.

Woensdag 10 mei 1973 was eveneens een gedenkwaardige dag in de geschiedenis van D.W.P., deze avond werd op het verlichte Sneek-terrein de beslissingswedstrijd gespeeld tussen D.W.P. en S.D.S. met als inzet de titel van de 1e klas A van de FVB.

Ruim 800 toeschouwers waren getuige dat D.W.P. al binnen 13 minuten tegen een 0-2 achterstand aankeek door enorme blunders in de verdediging.

Trainer Henk Prinsen noemde dit onverklaarbaar omdat het elftal in de competitie dat seizoen slechts acht tegendoelpunten incasseerde. De eindstand 0-3 werd al voor de rust bereikt en dit bleek tevens de eindstand te zijn. De schade bleef beperkt door goed keeperswerk van D.W.P.-doelman Johannes Visser die het volgende seizoen zou vertrekken naar sc Heerenveen.

Op woensdag 20 juni 1973 werd wederom de finale gespeeld om de Freonskipbeker, ditmaal in Sintjohannesga wederom tegen Hardegarijp, na een 2-0 voorsprong bij rust dacht men bij D.W.P. op rozen te zitten. Niks was echter waar want Hardegarijp kwam gelijk om zelfs vlak daarna op voorsprong te komen, hun keeper werd echter de held van de dag toen D.W.P.-er Johnnie van der Zee een kwartier voor tijd een penalty miste. Bij gebrek aan F.V.B.-officials overhandigde D.W.P. voorzitter Oene Bijker de beker aan de winnaars. Op de receptie van het 25-jarig bestaan werd er al druk over gesproken, D.W.P. beschikte toen over negen elftallen welke moesten spelen op één veld dat bekend stond als één van de slechtste van Friesland. In mei 1975 schreef de gemeente Haskerland een openbare aanbesteding uit voor het bouwen van een was- en kleedgebouw met kantine op het sportterrein te Sintjohannesga. De totale kosten werden geraamd op fl. 258.000,-- waarvan als niet-subsidiabel werden aangemerkt de kosten van de bouw van de kantine ad fl. 70.000,-

De vereniging stelde ¦ 15.000 beschikbaar als verplicht aandeel in de kosten van de was- en kleedgelegenheid en de helft van de kosten zijnde ¦ 35.000,- van de kantine.

Voor dit bedrag werd bij een pensioenfonds een lening afgesloten met een looptijd van 25 jaar. De aanleg van het sportveld werd in A.C.W.-verband uitgevoerd.

In augustus 1976 werd het sportpark officieel geopend. Het openingsgebeuren werd ingeleid door een groep pupillen van D.W.P., die door middel van een rollenspel zichtbaar maakten hoe de realisatie van het complex tot stand was gekomen, en hoe de diverse instanties elkaar de bal hebben toegespeeld. Aan het eind van het spel bood pupil Mindert Mulder (nu keeper 1e elftal) burgemeester Houben de bal aan die hem doorspeelde naar de voorzitter van de sportraad de heer Snijder, destijds tevens wethouder sportzaken. De heer Snijder tot slot "pingelde" de bal door naar D.W.P. voorzitter Oene Bijker. Aan de officiële opening van het sportcomplex in 1976 ging een spannende wedstrijd aan vooraf met de aftrap in 1971 toen werd er door de gemeente een aanvraag ingediend bij de Provinciale Commissie voor de Werkgelegenheid in Friesland.

Het elektrisch aangedreven schroefpompgemaal De Grie werd gesticht aan de Hoge Dijk in 1930 als vervanging voor de uit 1857 daterende watermolen "De Hersteller". Het bemaalt een circa 400 hectare groot gebied van de uit 1854 daterende Groote Sintjohannesgaster Veenpolder, die met behulp van vier windwatermolens in 1860 werd drooggemaakt. De molen De Hersteller is daarvan als enige bewaard gebleven en bevindt zich naast het gemaal. In 2000 werd het gemaal De Grie buiten bedrijf gesteld en vervangen door een nieuw ondergronds prefabgemaal. De installatie werd verwijderd, zodat de transformator van het nieuwe gemaal in de behuizing van het oude gemaal kon worden ondergebracht.

Het sportpark waar de vereniging speelt is omgedoopt tot sportpark "de Grie". Het blijkt niet alleen belangrijk te zijn voor Sintjohannesga en Rotsterhaule maar D.W.P. trekt ook veel leden uit de omliggende dorpen zoals Rohel, Ouwsterhaule, Rottum en zelfs Rotstergaast.

In zijn toespraak, namens de Sportraad Haskerland liet Jacob Snijder o.m. weten dat sportieve successen van D.W.P. niet het belangrijkste behoeven te zijn, als men maar zo doorging als toen, als een vriendenploeg. Een opmerkelijke uitspraak met misschien een vooruitziende blik want kampioenschappen bleven daarna uit voor het eerste elftal.

Wel werden er nog een viertal finalewedstrijden gespeeld om de Freonskipbeker slechts éénmaal werd deze gewonnen. (1986: D.W.P. - Leeuwarden 1-0).

Bonne de Vries
Trainer Bonne de Vries uit Heerenveen legde na drie jaar trainer te zijn geweest toch een basis voor het volgende seizoen. In 1987, onder leiding van trainer Jan de Vries uit Drachten, promoveerde het vlaggenschip van de vereniging, na bijna 20 jaar hierop te hebben gewacht, naar de K.N.V.B. (opmerkelijk was dat het tweede elftal van D.W.P. al reeds enkele jaren eerder hierin speelde).

D.W.P.-topscoorder van dat seizoen Yke de Jong won de "schuttersprijs" ingesteld door het Friesch Dagblad, doch vroeg na het seizoen gelijk overschrijving aan naar Heerenveense Boys om enkele jaren later via Read Swart terug te keren bij D.W.P.

In jubileumjaren bleken de prestaties van het eerste elftal ook succesvol.

In 1987 vierde de vereniging het veertig jarig bestaan met ondermeer wederom een drukbezochte receptie in café Wever. Tijdens de receptie werden een aantal "stille" krachten binnen de vereniging in het zonnetje gezet. Door Minne Modderman afgevaardigde van zowel de K.N.V.B. als de F.V.B. werd aan een drietal werkers achter de schermen een speld aangeboden. Dit voor het vele werk dat zij gedurende een reeks van jaren voor de vereniging hebben verzet.

Zo ontving penningmeester Uilke Gongrijp (1920-1991), reeds in het bezit van een zilveren speld, zeer verrast de gouden "waarderingsspeld". Secretaresse Rinkje Visser-de Vries alsmede Age van het Meer kregen de zilveren speld uitgereikt.

Minne Modderman
Minne Modderman, zelf vrijwel geboren op het voetbalveld van D.W.P. en jarenlang actief voetballend bij de vereniging, plaatste bij de uitreiking tal van persoonlijke kanttekeningen van de onderscheidenen.

De vereniging telde dat seizoen rond de 170 leden, naast jeugd- en seniorenelftallen beschikte D.W.P. ook over een dames- en meisjeselftal. Jarenlang kwam de vereniging succesvol in de wei met een dameselftal, dit elftal had een regionaal karakter want de voetballende dames kwamen niet alleen uit eigen dorp maar ook van verder weg.

De daaropvolgende jaren speelt D.W.P. steeds met wisselend succes in de landelijke bond, sportieve successen zijn er de laatste jaren echter niet bereikt. (als "dorpsclub" zit men misschien aan hun top).

In het seizoen 1994/1995 volgde degradatie uit de 4e klas K.N.V.B. naar de 1e klas F.V.B. Het volgende seizoen ging het kampioenschap naar V.V.I. uit Idskenhuizen, D.W.P. speelde nacompetitie waarbij men Mulier nipt voor moest laten gaan. Het afgelopen seizoen 1996/1997 was het seizoen van de reorganisatie van de F.V.B., district Noord van de K.N.V.B. deed hiermee zijn intrede. D.W.P. speelde dit jaar, onder leiding van trainer Harry Pen uit Joure, in de 4e klas A en eindigde op een keurige vierde plaats

Over de aanwas van jeugd heeft D.W.P. niet te klagen, zo kan er elk jaar in iedere leeftijdsgroep nog één of meerdere teams in competitieverband worden ingeschreven. Zo is er in 1985 door hoofdtrainer Bonne de Vries een totaal jeugdplan voor onze vereniging gemaakt met als simpel doel, om met veel spelvreugde het maximale resultaat uit onze speler(tje)s te halen. Tegenwoordig worden er hoge eisen gesteld aan de voetbalverenigingen met betrekking tot de opvang en begeleiding van de jeugd.

Ons jeugdbestuur streeft er dan ook na dat er via dit jeugdplan een doelgericht en succesvol jeugdbeleid ontstaat zodat D.W.P. zowel de jeugd als de toekomst mag hebben.

Of het indirect aan het jeugdbeleid is te danken is niet bekend, doch voor het eerst in de geschiedenis van D.W.P. werden de D-pupillen in 1992 (ongeslagen) winnaar van de Friesland-Cup.

In 1995 en 1996 zette D.W.P. twee seizoenen lang, in de vorm van Carlo L'Ami, een professionele trainer op de A- en B-junioren, dit met de gedachte om het eerste team over enkele jaren met eigen kweek te kunnen versterken. Aan het einde van die jaren nam ook ook Willem van der Wal, afscheid als jeugdtrainer van D.W.P. Jarenlang had Willem de jongste jeugd onder zijn hoede, werd jeugdleider en nam de laatste jaren zelfs zitting in het jeugdbestuur. Met zijn vertrek verloor de vereniging, en dan met name de jeugdafdeling, een zeer goede kracht. D.W.P. voetbalt al weer zo'n dikke 15 jaar in het centrum van Sintjohannesga, door de toename van het aantal trainingen, is het trainingsveld van sportpark "de Grie" inmiddels al te klein voor de vereniging. Plannen tot uitbreiding van het complex waren enkele jaren geleden ingediend. Door de gemeente werd deze uitbreiding op de meerjarenplanning gezet doch op het allerlaatste moment wegens bezuinigingen weer achterhaald.

Wel werd D.W.P. de eerste club in Skarsterlân waar in 1997, bij wijze van proef, de privatisering werd doorgevoerd. Nadat de kantine enkele jaren geleden al van de gemeente werd gekocht werd nu de kleed-accommodatie overgenomen waardoor de vereniging volledig verantwoordelijk is voor het onderhoud en de exploitatie. Het huidige bestuur van de voetbalvereniging D.W.P. bestaat uit de volgende personen: voorzitter Eelke Westra, secretaris Jan Knijpstra, penningmeester Jan de Vries, wedstrijdsecretaris Minne Modderman, algemene zaken Herman de Heij, technische zaken Eelke Westra (interim) en voorzitter jeugdbestuur Anne Knol. Ook beschikt de vereniging D.W.P. over een zeer actief jeugdbestuur en actiecomité met daarnaast nog vele vrijwilligers welke een vereniging als D.W.P. draaiende houdt.

In 1997 werd er speciaal voor het 50 jarig bestaan van D.W.P. een zeer succesvolle feestweek georganiseerd. Begonnen werd met een spelmiddag voor de jeugd gevolgd door een mixtoernooi voor de senioren, veteranen, dames en de oudere jeugdleden.

Op de donderdag volgde een druk bezochte receptie bij café van der Zwaag gevolg op de vrijdagavond door een disco-avond voor de jeugd van Sintjohannesga e.o. Zaterdag werd Sint Jut omgedoopt tot D.W.P.-city.

‘s Morgens eerst een optreden van oud-dorpsgenoot en goochelaar Minze Dijkstra, de middags een zeer geslaagde reünie leden, oud-leden die als van ouds nog lang nagenoten tijdens de aansluitend feestavond.

Uitgekeken wordt al naar 2017 want dan bestaat D.W.P. 70 jaar en is het weer feest.

Boven vlnr: Klaas Klompmaker, Henk(ie) de Jong, Jappie Dijksma, Germ Slotthaak, Minze van der Wal, Jan Stuiver.
Midden vlnr: Jouk de Graaf, Wiggele Talen, Geert de Heij.
Onder vlnr: Albert de Jong, Geert de Heij, Ype Sloothaak

Boven vlnr: Piet van Dijk, Ype Sloothaak, Marten Akkerman, Popke Nauta, Sies Mulder.

Midden vlnr: IJnze Waterlander, Jan de Groot, Lute Bron.

Onder vlnr: Henkie Visser, Klaas de Hoop, Henkie Feenstra.

Boven vlnr: Johnnie van der Zee, Metten de Jong, Sies Mulder, Siepie de Jonge, Hendrik Wuite. Onder vlnr: Kees Lap, Albert de Heij, Evert Knijpstra, Johannes Visser, Leo Versnel, Willem Jager.

Boven vlnr: Willem van der Wal (leider/trainer), Volken Sloothaak, Marco van der Wal, Harm van der Wal, Hotse Piersma, Gerrit Dijkstra (leider)

Onder vlnr: Jelle Sinnema, Piet Koopmans, Klaas Luinenburg, René Krikke, Remco ten Hoeve en Eric Jager.