Ik ben Aleida Tuinier, ben geboren op 4 maart 1968 in Scharsterbrug en in 1976 verhuisd naar Ouwsterhaule waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. In 1986 verhuisd naar Jouke op de boerderij aan de Meerweg 26 te Oldeouwer. Hier samen en de laatste 10 jaar (bijna) alleen geboert tot afgelopen jaar. Vanaf 15 februari 2023 gaan we wonen in Mildam.
We kregen samen vier dochters (Gesina, Marije, Gerda en Jildou). Ze waren alle vier gek op voetbal dus op naar DWP, eerst om te kijken of het wat voor ze was. Ze mochten in de D-tjes beginnen helemaal gelukkig maar Jildou was nog te klein die mocht eerst alleen trainen.
Veel wedstrijden aan de kant aangemoedigd totdat er leiders/verzorgers nodig waren. Hier kon ik niet omheen met alle vier de meiden op voetbal. Heel veel plezier beleefd aan deze mooie tijd, ik probeerde er elke zaterdag weer een feestje van te maken….. Na een wedstrijd in Elahuizen was het niet mogelijk om te douchen dus zo maar in de auto en naar het IJsselmeer gereden om een duik te nemen; Richting Steenwijkerwold, autopech en met zijn allen (7tal) in één auto op de wedstrijd aankomen en dan naderhand de gestrande auto weer opzoeken wat erg hilarisch was.
Het laatste team wat ik als leidster heb gedaan was het damesteam. Op 6 juni 2012 met alle spelers en vele supporters in de oude FRAM bus richting Rouveen. Hier werden we na een spannende tweede wedstrijd, de eerste was wegens onweer destijds gestaakt, kampioen en zo met bossen bloemen en met een versierde bus, weer richting Sint Jût.
Ook een weekend op stap om een 2daags toernooi in Haarlem mee te maken. Dit onder omstandigheden van 30 graden op kunstgras, bijna niet te doen. Maar we lieten ons niet kennen, helaas geen prijzen mee naar huis genomen maar zeker een geweldig weekend gehad waar nog vaak over gesproken wordt.
Teamuitjes werden ook gehouden, dit kon mooi bij mij thuis om de kosten te drukken. Sinterklaasavond, spelletjes, gourmetten etc. alles werd gedaan. Zo ook een keer een nacht weg met de boot naar het eiland op het Tjeukemeer, helaas viel het weeg tegen (harde wind) en waren de dames blij dat ze niet over het meer maar in Oosterzee de benen aan vaste wal konden zetten.
Na vele jaren werd het tijd om te stoppen. Als je dan na een jaar wordt gevraagd om mee te helpen als vrijwilliger achter de bar kun je geen nee zeggen. Het was toch wel een gemis om zaterdags met DWP op stap te gaan. Tot op de dag van vandaag doe ik dat nog steeds met veel plezier. Wel is het de laatste tijd wel heel erg druk en hoop ik dat we snel, heel snel meer hulp krijgen achter de bar om het, als vrijwilliger, leuk te houden.
Meer foto's van Aleida in de Fotogalerij
