Voor DWP 2 stond zaterdagmiddag de laatste wedstrijd voor het begin van de competitie op het programma. En het was niet zomaar een wedstrijd: tegenstander was buurman Oudehaske. Een mooie kans om ons te revancheren voor de wedstrijd van een week eerder tegen Staphorst.

 

De nederlaag tegen Staphorst hakte er in. De neuzen moesten weer de juiste kant op. Maar het is in tijden van crisis vooral belangrijk om positief te blijven. Althans, positief is ook niet altijd goed. Martin was aan het snotteren deze week en dus liet hij iemand met een stokje zijn hersenpan kietelen. De uitslag kwam zaterdagochtend binnen  en was dus negatief, waardoor Martin aan kon sluiten bij de selectie. Wel had hij nog dezelfde stem als Sietse na twintig sjekkies.

 

Als Sietse eenmaal een sjekkie ziet, dan zit er geen rem meer op. Al is remmen sowieso niet Sietse zijn sterkste punt, zo bewees hij eerder deze week. Gelukkig hield Sietse er fysiek in ieder geval niets aan over, waardoor hij – met oranjezwarte Oudehaske sokken – als veldspeler zijn debuut kon maken tegen Oudehaske.

 

Op papier was het een wedstrijd die nergens meer om ging. Beide ploegen waren al uitgeschakeld. Bij Oudehaske hadden ze dat niet helemaal in de gaten. Daar waren ze zo druk met het corrigeren van de scheidsrechter en het vragen om kaarten dat het leek alsof ze ieder moment het kampioenschap konden binnenhalen. Aangemoedigd door een leider die door zijn vrouw nog tevergeefs werd aangemoedigd wat meer zen te doen.

 

De wedstrijd was redelijk in evenwicht, tot de vijftiende minuut. Toen nam een aanvaller van de thuisclub de bal a la Marco van Basten vanuit een onmogelijke hoek ineens op de pantoffel. Normaliter verdwijnt zo’n bal over de ballenvanger, maar nu natuurlijk niet. Als je in de hoek zit waar de klappen vallen, verdwijnt zo’n bal ineens tegen de touwen: 1-0.

 

In de eerste helft kreeg Tsjoeke Tsjoeke Tjeerd nog een grote kans op de gelijkmaker, maar hij werd op tijd gecorritjeerd. Ook Elmer was niet trefzeker toen hij alleen op de doelman van Oudehaske af kwam. Toch was er ook wat positiefs te melden. Waar de vrije trap van Natte tegen VVI nog over de ballenvanger ging, kwam hij dit keer tegen de stang van de ballenvanger. Er zit verbetering in.

 

In de tweede helft was het voetballend wat minder aan de zijde van DWP. De aanvallers werden nauwelijks meer bereikt, ook geholpen door de grensrechter van Oudehaske die continu op commando van zijn leider de vlag omhoog stak. Aan de andere kant hield Atze met een paar mooie reddingen DWP tot het laatst in de wedstrijd, maar ook invallers Timeless, Visserman Friend, Martin, Henk de tank en natuurlijk Sietse sjekkie konden ondanks een paar kleine kansjes de score niet meer veranderen.

 

Gelukkig stond het vizier die middag in Sint Nicolaasga een stuk scherper. Onder leiding van Gurbe werd er gepaintballd. Alle ogen waren natuurlijk gericht op Corporaal en Henk de tank, maar het was Rups die de show stal. Of beter gezegd: de vlag stal. Waar onze landverdedigers als eerste met de witte vlag zwaaiden, daar haalde Rups iedere ronde de overwinning binnen. Tot de laatste ronde, toen de kamikazetechniek na 7 meter al letterlijk werd afgeschoten.

 

Nadat we bij Rus’an een schnitzel kregen, die Mangal meer naast dan op zijn bord had (“maar zo eten ze bij ons in India altijd”) zagen we op groot scherm sc Heerenveen - na alleen maar nederlagen in de voorbereiding - een overwinning boeken in de eerste competitiewedstrijd. Een mooi voorbeeld voor ons.